Het spookhuis van Schagen
Op weg van ons huis, in de nieuwbouw, naar het centrum van Schagen, lopen we altijd dezelfde route. Op die route passeren we een huis. Niks bijzonders, want we lopen langs hele rijen huizen, dit huis heeft iets speciaals; zo staat het al heel lang leeg. Elke keer als ik langs loop, kijken het huis en ik even naar elkaar. Soms is het wanhopig, dan weer eenzaam, ook jaloers heb ik gezien en zelden blij.
Op een dag lopen we weer langs, er wordt verbouwd zie ik. In de tuin staat een bord met de naam van de aannemer. Hierdoor ontstaat er in mijn vreemde brein het volgende onzinnige versje:
Klaas verbouwt uw huis zonder hout en stenen
Alleen de rekening is van grenen
Het huis wordt dus verbouwd en daar is niets bijzonders aan tot er een bordje met de tekst: ‘Te Koop,’ in de tuin verschijnt. We lopen erlangs en mijn vrouw merkt op: “Kijk, het staat te koop, ze hebben zeker geen zin om de verbouwing af te maken.”
“Of het huis heeft geen zin in de idioten die het aan het vernielen zijn.”
Dat is wat in de blik van het huis zie.
“Kan je nu niet één keer serieus zijn,” moppert Ellie.
We lopen door en het huis wordt niet meer besproken. Over een periode van jaren verdwijnt het bord, ‘Te Koop’ en dan staat het er weer. Het huis wacht gedeprimeerd af, zie ik.
Op een dag is het bord weg. Het huis is uit zijn depressie en lacht naar mij. Ik denk, het heeft nu een bewoner naar zijn zin. De nieuwe eigenaar begint de rommel in de tuin op te ruimen en die opnieuw aan te leggen. Vreemd vind ik dat, want als je gaat verbouwen, wordt het toch weer een puinhoop. Dat gebeurt dan ook. Met een paar mensen wordt er verbouwd en andere troep vernielt de opgeknapte tuin. Het huis kijkt verdrietig. Na een paar maanden kijkt het huis ronduit kwaadaardig en voor de eerste keer dringt het tot mij door wat er aan het gebeuren is. Hij verjaagt de bewoner die hij niet geschikt voor hem. vindt Vanaf dat moment noem ik het een spookhuis. Mijn vrouw lacht mij uiteraard uit.
In de tuin verschijnt weer een bord met de tekst: ‘Te Koop’.
“Zie je wel, het heeft ze weggejaagd.”
“Loop nou maar door idioot,” zegt ze hartelijk.
Na een half jaar is het bord weer weg. Er komen containers van een bouwbedrijf in de voortuin te staan.
“Zij pakken het groots aan. Nu zijn we eindelijk van dat spookhuisgezeur van jou af.”
Een smalende glimlach is de enige reactie die ik op dat moment uit mijn eigenwijze lichaam en ziel kan persen. Het huis is na een maand weer kwaad en niet weinig ook.
“Ha, het wordt weer niets met de verbouwing, het huis wil ze niet,” jen ik tegen Ellie.
“Je hebt gelijk hoor schat,” teemt ze snoezig.
Drie maanden later lopen we met onze jongste kleindochter langs het huis om boodschappen te gaan doen. De containers zijn verdwenen.
“Zie je wel,” roep ik triomfantelijk.
“Wat moet ik zien?”
“De containers zijn weg, de verbouwing is weer gestopt.”
“Wat een onzin Jan, ze hebben de spullen uit de container in het huis staan.”
Haar gezicht verraad de twijfel aan haar eigen woorden.
“Zie je nou wel dat het een spookhuis is.”
Voor de eerste keer kijkt ze geïnteresseerd naar het huis en zegt peinzend: “Gek is het wel.”
Het huis lacht samenzweerderig naar mij.
Twee weken later staat er een bord met de tekst:’te koop’ in de tuin.