De ouwe

Mijn dochter noemt mij, wanneer ze in een melige bui is, regelmatig ouwe.
“Zeg ouwe, pak jij even de stoelen?”
Zo gaat dat dan. De liefde en warmte waarmee dit gezegd wordt ontroerd mij altijd en dat is zeker niet cynisch bedoeld. Deze achtergrondinformatie is belangrijk voor de volgende gebeurtenis.

Rosie is inmiddels drie jaar oud. Wij passen op haar, als mama
werkt.
‘s Middags gaan we naar de bakker in het centrum van Schagen. Rosie gaat met oma de winkel in en ik blijf in de auto zitten. Hoeft oma haar tas niet mee te nemen. Het is prachtig weer en de ramen van de auto staan open. Mensen lopen langs de auto, altijd een interessant gezicht. Veel toeristen kan ik aan kleding zien en hoor ik aan het Duits dat gesproken wordt. Rosie komt de winkel uit en gaat bij de autodeur staan. Ze kijkt erg ondeugend, dat betekend dat er iets gemeens tegen opa gezegd gaat worden.
“Hé, ouwe.” roept ze.
“Wat moet je nou mafkees,” roep ik terug.
Samen met oma stapt ze gniffelend in de auto.
Op het moment dat Rosie mij ouwe noemt, lopen er een stel jonge mensen langs. Ik weet dat ze het gehoord hebben. Ik let op wat hij tegen de vrouw gaat zeggen, want hij stoot haar aan. Wat hij exact zegt kan ik aan zijn mond niet zien maar het is zoiets als: “Hoorde je wat dat meisje tegen die man in de auto zei?”
Het meisje kijkt hem aan en samen beginnen ze te lachen.