De studiedag van Kim

De afgelopen week zijn er een of meer van de kleinkinderen ziek en kunnen daardoor niet naar school. Mama moet werken en wij passen, waar nodig, op.

Op de zondagmiddag na deze hectische week, zijn onze dochter en haar drie kinderen bij ons op bezoek. We bespreken de perikelen van de afgelopen week. Mijn echtgenote Ellie maakt de opmerking: “Morgen gaan ze alle drie weer naar school. Dan krijg je weer rust.”
Kim, de middelste van de drie, zegt daarop: “Ik niet, want mijn juf heeft morgen een studiedag.”
“Daar weet ik niks van, Kim.”
“Toch is het zo, mam.”
“Ik moet morgen werken. Ik kan je niet de hele dag alleen thuislaten.”
Ook na herhaaldelijk en indringend vragen blijft Kim bij haar studiedag verhaal.
“Kun je iemand bellen om het na te vragen?” oppert oma Ellie.
“Nee,” antwoordt onze dochter behoorlijk geïrriteerd door het voorval.
“Wij kunnen haar morgenochtend wel ophalen en ’s avonds naar huis brengen,” bied ik aan.
“Wat een gedonder, waarom heb je niets gezegd Kim?” moppert mama.
Nu gaat het uit de hand lopen denk ik. Kim ook, want ze roept: “Grapje.”
De grap is te goed om boos over te worden vinden we allemaal.