Roos is boos

Rosie is nu vier jaar, het officiële oppassen is afgelopen. Een paar keer per week belt ze op met de vraag, komen jullie koffiedrinken? Wanneer het kan, en dat is meestal, komen we. Het gebeurt dan regelmatig dat ze meegaat om een nachtje te logeren. Op een vrijdagavond zijn we bij onze dochter, op uitnodiging van Rosie.
“Opa, gaan we schommelen?”
Het is een schommel in hun tuin.
“Natuurlijk.”
Na een tijdje schommelen deel ik haar mee: “Nu ga ik weer met je moeder praten.”
Blij lopen we naar de serre toe. Na een tijdje, soms een kwartier soms vijf minuten, herhaalt zich dit. Tot mama het genoeg vindt: ”Roos, nu is het afgelopen, opa wil even zitten.”
Ze druipt dan beledigd af. Na een tijdje komt ze naar me toe en begint in mijn oor te fluisteren. Ondanks mijn hoorapparaten kan ik haar niet verstaan.
“Zeg het maar tegen oma, dan zegt die het weer tegen mij.”
Oma fluistert in mijn oor: ”Ze wil nog één keer schommelen.”
Dat dacht ik al, hoewel ze soms ook andere invallen heeft.
Ze legt haar vinger op haar lippen en sist: “Ssst.”
Mama speelt het spel mee en kijkt een andere kant op. We sluipen naar de schommel toe en even later zijn we weer terug.
“Waar zijn jullie geweest?” vraagt mama.
“Naar het konijn kijken,” antwoord ik.
Weer begint ze te fluisteren. Mama is het nu zat en kijkt boos naar haar.
“Mam! Jij moet je ogen dicht doen.”
“Ja mam, je mag niet kijken,” val ik Rosie bij.
Bij de schommel zeg ik: ”Dit is écht de laatste keer.”
“Oké opa.”
Inderdaad stopt ze ermee, maar haar trukendoos is nog niet leeg.
“Oma, mag ik met jullie mee?”
“Dat moet je aan je moeder vragen.”
Met een dikke kus voor mama neemt ze afscheid van haar.

Het is al laat, daarom ze gaat direct naar bed.
De ochtend, na het ontbijt, begint bijna altijd met de vraag: ”Opa gaan we schommelen?”
Dat doen we dan, hoewel ik soms helemaal geen zin heb. Ik zet haar in een kuipschommel, waar ze met een heel ritueel in gaat liggen, dan duw ik haar heel snel, heel hoog. Dit kriebelt in haar buik, wat ze met een gil vertelt. Na drie keer opnieuw starten is daar de lol af. We gaan dan op de gewone schommel verder tot ik het zat ben.
“We gaan naar oma koffiedrinken,” probeer ik dan.
“Nee, eerst nog een keer in de kuip,” klinkt het dan zéér gedecideerd.
“Nog één keer dan en dan gaan we naar oma toe.”
Ze steekt dan een hand op met meestal vier vingers en zegt:” Nog zoveel keer.”
“Nog twee keer dan,” is mijn tegenbod.
Daar gaat ze mee akkoord tot de twee keer gedaan zijn.
“Nog één keer, smeekt ze dan.”
Dat is ook niet genoeg weet ik uit ervaring en ik houd voet bij stuk. Kwaad stapt ze dan op haar fiets en roept. “Jij mag niet mee, ik ga alleen naar oma toe.”
Ze racet dan naar oma toe. Gelaten loop ik, op eerbiedige afstand achter haar aan.
“Hebben jullie weer ruzie?” probeert oma de boel te sussen.
Na vijf minuten zijn we weer samen bezig met de blokken aan het spelen.
Op een dag zijn we aan het schommelen en ze vraagt opeens: ”Opa ik ben moe, gaan we naar oma toe?”
Verbaast stem ik in. Eindelijk gaan we een keer een keer zonder ‘ruzie’ naar huis tot…
Ze is gek op vogels, dat heeft ze van haar oma. De merels en de Turkse tortels zijn haar favoriet. Ook van oma, maar dat terzijde. De dikke duiven zoals de houtduiven worden genoemd, de kraaien en de eksters worden steeds door oma en Rosie bij de voertafel weggejaagd. Aan mijn protest dat zij óók baby’s hebben wordt simpelweg geen aandacht geschonken. Nu ontstaat er een probleem over een naam. Een meisje met de naam Merel is een paar dagen bij onze dochter te logeren geweest. Rosie vindt haar heel leuk.
We komen aan in onze voortuin. Om Rosie op te vrolijken zeg ik: ”Kijk, een merel op het garage dak.”
“Dat is Merel niet,” bijt ze mij toe.
Weet ik veel.
“Kijk daar, dat is een merel.”
Ze kijkt me vernietigend aan en roept: “Dat is Merel niet.”
“Wel waar.”
Zéér boos over zoveel domheid stapt ze naar binnen.
“Hebben jullie weer ruzie?” vraagt oma.
“Hij zegt dat Merel op het dak zit,” antwoord Rosie met een giftige blik naar mij toe.”
Na enig over en weer gepraat blijkt dus dat een merel alleen een merel is als Merel een tijd niet in beeld is geweest. Bijna had ik het gered om een keer in vrede naar binnen te gaan.