Twee anekdotes over onze kleindochter Kim

Het stenen poesje

Op een tafeltje in de tuin hebben we een asbak van porselein staan. Het is een wit poesje in een geel mandje. Kim, onze kleindochter van bijna vijf, is helemaal idolaat van het onooglijke ding.
“Wil je hem hebben,” vraagt mijn vrouw.
Ze vliegt oma om haar nek van blijdschap. Trots vertelt ze aan haar moeder die haar komt ophalen na haar werk: “Mam, kijk eens wat ik heb gekregen van oma.”
Mama vond het uiteraard prachtig. De volgende dag moet het poesje natuurlijk mee naar school. Onze dochter brengt haar naar school en tijdens het uitstappen uit de auto laat Kim het beeldje vallen. Helemaal aan diggelen. Ontroostbaar is ze. Onze dochter heeft haar uiteindelijk toch stil gekregen en de school binnen gebracht. De grootste reden voor haar verdriet was niet het beeldje zelf, maar dat ze het van oma had gekregen.

De frikandel worm

Onze dochter en haar dochter Kim van zeven komen bij ons spaghetti eten. De slierten lust Kim wel de saus niet, ze vraagt: ”Oma mag ik er een frikadel bij?”
“Natuurlijk, antwoordde oma, “opa haalt er wel een.”

Samen met Kim haal ik een frikandel in de snackbar, terwijl oma de spaghetti kookt.

Volkomen gelukkig zit Kim even later met haar sompige stuk vlees en een bord witte touwtjes aan tafel.
”Oma mag ik een rietje?”
“Een rietje?” herhaalt oma verbaasd, “je hebt nog geen drinken bij je eten.”
“Ik kan een spelletje,” verduidelijkt Kim.
Oma geeft haar een rietje dat ze in de frikadel begint te steken. Verbaasd kijken we toe hoe het stukje plastic in de frikadel verdwijnt om aan de andere kant weer tevoorschijn te komen. Ze steekt tot onze verbazing het rietje in haar mond, ik denk: je kan toch geen frikadel opzuigen. In plaats van zuigen blaast ze in het rietje. Aan de andere kant komt een staafje frikadel, dat erg op een worm lijkt, tevoorschijn. Met haar mond trekt ze de worm uit het rietje. Met een paar slierten spaghetti erbij eet ze het op.
“Gadverdamme,” roepen mijn vrouw en ik gelijktijdig.
“Het is helemaal niet vies, kijk maar” en de volgende worm verdwijnt in de duisternis waarvan geen weg terug is, tenzij je erg misselijk bent natuurlijk.