Voetbalhelden
Rosie, onze kleindochter van zes, zit sinds kort op kaboutervoetbal. Op de jaarmarkt in hun dorp heeft ze van mama een wit T-shirt met blauwe strepen gekregen. Samen met een korte broek, haar scheenbeen en enkelbeschermers ziet ze er stoer uit. We zijn uitgenodigd om op woensdag naar de training te komen kijken. Op het trainingsveld zien we een groepje kinderen, uitgedost in allerlei voetbalshirts rondrennen. De geduldige trainer begint aan zijn, vrijwel onmogelijke klus, want de meeste kinderen zijn overal mee bezig, behalve trainen. Toch krijgt hij het voor elkaar om zonder boos te worden, enige discipline in het groepje te krijgen, chapeau moet ik zeggen. Ze moeten onder andere met een bal aan de voet om pionnen heen rennen en dan proberen een doelpunt te scoren. Hilarisch om te zien.
Zaterdagochtend, het grote moment van de eerste wedstrijd. Om 9.30 gaat het spektakel beginnen. Bij het opstaan heb ik al gezien dat het regent en niet zo zuinig ook. De buienradar beloofd nog zwaardere regen. We vertrekken richting het voetbalveld in Breezand, met in de auto opnameapparatuur en twee paraplus. Onze dochter is al met Rosie, op het veld. In de stromende regen staan de spelers nat en koud op het veld, te wachten op het beginsignaal. Ze zijn nu gekleed in de outfit van de club, een zwarte broek en een veel te wijd wit T-shirt.
De tegenstander heeft drie, twee keer zo grote spelers als die van ons. Na het beginsignaal veranderen de kleumende kleuters, in een kruising tussen het spookje Casper en een fladderend engeltje. Wanneer een van onze kleintjes de bal heeft, komt zo’n lange lummel op ze afstormen. Hierdoor raken ze in paniek en rennen weg bij de bal. Binnen een paar minuten is er twee keer gescoord door de tegenpartij.
Tot mijn verbazing krijgt ons team toch meer grip op het spel. Ons elftal beweegt zich als een kudde schapen over het veld om de tegenstander, maar ook elkaar, de bal afhandig te maken. De tegenstander zoekt wat meer de ruimte. Niettemin komen ze steeds minder tot scoren, omdat onze keeper steeds fanatieker is en minder bang van de tegenstanders. Langs de lijn staan de trainers van beide partijen aanwijzingen te roepen. Wanneer het nodig is troosten ze de spelers, bij een mislukte actie of een botsing. De scheidsrechter is een jongen van een jaar of zestien die de wedstrijd prima in de hand heeft.
De rust is, vanwege de regen, heel kort en gehouden op het veld. Vlak voor de rust moet Rosie plassen.
“Het is bijna pauze,” probeert onze dochter nog.
Rosie huilt door de hoge nood, waardoor mama haar snel naar de wc brengt. De rust is ingegaan en de spelertjes staan er als natte, koude hondjes bij. Rosie schuilt, sidderend van de kou, bij oma onder de paraplu. Wij verwachten, dat ze het veld niet meer op zal gaan. Na een paar minuten rent ze het veld weer op.
“Ik ga nog even,” roept ze.
Tot het eindsignaal blijft ze mee voetballen. Ook de penalty’s na de wedstrijd, allemaal één om dit te oefenen. Helaas mislukt die van haar, dat komt door de kou en de regen troosten we onze kleine held. Zo snel mogelijk vertrekken de spelers naar de kleedkamer waar Rosie gaat douchen en droge kleren aan krijgt. De vriend van mama is direct na de wedstrijd naar huis gegaan om alvast koffie te zetten voor de derde helft. In de kantine mag Rosie wat lekkers uitzoeken, na enig nadenken kiest ze voor een zakje chips. Ze gaat met ons mee en mama mag in de regen naar huis fietsen. Onder het lopen naar de auto geven we Rosie complimenten over haar moed en doorzettingsvermogen, ze glundert ervan.
Van mij mogen ze het standbeeld van Michiel de Ruiter en andere rovers, omsmelten tot een eerbetoon aan de naamloze helden die elk weekend hun vrije tijd opofferen om de jeugd te helpen.