De vakantie sleutels
In 2017 besluiten we op zomervakantie te gaan. De voorbereidingen daarvoor, vind ik bijna net zo leuk als de vakantie zelf. De eerste stap, is een streek uitzoeken. Het wordt de Provence, een deel van Frankrijk waar we nog niet op vakantie zijn geweest. De tweede stap is een huisje vinden. Uit ervaring weet ik dat, ondanks alle reclame dat het zo goedkoop is, de Nederlandse verhuurders toch veel te duur zijn. Hebben ze een keer goedkoper huisje, dan wil je daar je varken nog niet in huisvesten; zijn we een keer achter gekomen. Daarom huren wij al decennialang huisjes bij https://www.gites-de-france.com/. Hun aanbod is immens en door heel Frankrijk.
Urenlang zit ik mij te verkneuteren achter de computer om geschikte huisjes zoeken. De bruikbare noteer ik en wanneer ik er genoeg heb, dan gaan mijn echtgenote Ellie en ik er een uitzoeken, die ik dan boek.
De derde stap is de reis van 1200 kilometer. Daar doen we via de tolweg twee dagen over. Halverwege boeken we een B&B in de buurt van de snelweg. Omdat mijn conditie op dat moment niet geweldig is zie ik tegen de afstanden op. Ik kan het wel, maar ik ben bang dat het me teveel uitput. Om de kosten te begroten kijk ik op Internet wat de tolkosten zijn. Die komen ongeveer overeen met de prijs van een eenvoudige B&B, zie ik. Dit brengt mij op een idee voor een proef. We nemen de route nationaal en knippen de reis in drieën. Om het experiment compleet te maken stel ik aan Ellie voor om bij Luik van de snelweg af te gaan en binnendoor via België en Luxemburg naar Frankrijk te rijden, op papier een mooie route. Zij vindt het prima. Zonder welk land dan ook te beledigen, is dit de eerste en ook de laatste keer dat ik dit doe. Wanneer we de file bij Luxemburg doorgeworsteld zijn, bereiken we binnen een half uur de eerste B&B in Thionville, Frankrijk. De B&B is prima. We slapen heerlijk, douchen en dan op weg naar het ontbijt. Onnadenkend steek ik de sleutels van de kamer in mijn zak om ze aan de eigenaar te geven. Ellie is in de veronderstelling dat ik de sleutel in de kamer heb laten liggen, wat ook logisch is.
We gaan op weg naar onze tweede stop in Martailly-les-Brancion. Deze route is rustig en de wegen uitstekend. Na 200 kilometer komen we bij een meer op tien kilometer voor Langres. Op Streetview heb ik daar een restaurant met prachtig uitzicht gezien. Daar gaan we koffiedrinken, hebben we besloten. We parkeren de auto en gaan op het terras zitten.
De cappuccino, met een berg slagroom erop, smaakt even lekker als het uitzicht mooi is. We besluiten een tweede te nemen, waardoor Ellie de volgende uren licht misselijk is. We kijken even bij het meer en lopen dan naar de auto. Ik zoek in mijn zakken naar de sleutels van de auto en vind de B&B sleutels.
“Wat moet jij nou met die sleutels, waarom heb je ze niet in de kamer laten liggen?”
Ellie is boos en daar heeft ze gelijk in. We bedenken wat we moeten doen. De sleutels zien er speciaal en dus duur uit. Weggooien is geen optie, terugrijden ook niet.
“We sturen ze, bij het huisje, per post of als de eigenaar het goed vindt dan brengen we ze op de terugreis langs,” stel ik voor.
In de auto teuten we er nog even over na.
In Tournus doen we boodschappen en zoeken we een restaurant om ’s avonds te eten. We vinden er een met uitzicht op de rivier. We rijden naar de B&B en laden, wat we moeten gebruiken uit. De omgeving is, net als de B&B, erg lelijk. Om te douchen zijn er gebruikte tubes reinigingsmiddelen aanwezig.
Ellie is hier niet blij mee en dat betekent iets. We gaan terug naar Tournus om de stad te bekijken en te eten. Het eten is zo mogelijk nog erger dan de B&B en dat zijn we niet gewend in Frankrijk. We gaan slapen en de volgende morgen ons simpele ontbijt nuttigen.
Het eerste deel van de reis is prachtig tot we in de buurt van Lyon komen en daar voorbij. Eindeloos duren de stoplichten, de 50 kilometer zones en de drempels in de weg. Dit nooit meer, nemen we ons voor. We arriveren bij ons huisje waar we, zoals altijd, hartelijk verwelkomd worden door de eigenaars die naast ons wonen.
We lossen de auto en maken eten. De volgende morgen vertel ik onze ramp met de sleutels. We beschikken over het telefoonnummer van de B&B eigenaar, maar ons Frans is waarschijnlijk niet toereikend om het, moeilijke, gesprek over de telefoon te voeren. De huisbazin is direct bereid om dit voor ons te doen. Ze noteert tijdens het bellen een aantal dingen en vertelt ons wat er is afgesproken. De sleutels zijn inderdaad kostbaar en moeten aangetekend worden opgestuurd, want over drie weken terugbrengen duurt veel te lang.
“Ik breng ze maandag wel naar het postkantoor in Pernes Le Chateau,” biedt ze aan.
We zijn de PTT-tarieven gewend, daarom denk ik: dat wordt een dure grap.
De rest van de dag bezoeken we de Mont Ventoux. Onderweg kopen we stokbrood en beleg. Aan de voet van de berg hebben we, bij een verlaten waterwerk, ons broodje genuttigd. Hiermee is de vakantie officieel van start gegaan.
De volgende dag krijgen we de rekening, 1,86 euro, proost.
Van de eigenaresse kopen we twee borden in de, kleine, galerie met haar eigen creaties.
