De witte zwarte man
We zijn rond 1987 met de caravan op vakantie gegaan, naar een klein dorpje aan de golf van Biskaje, in het zuidwesten van Frankrijk.
Op een willekeurige dag liggen we, net als bijna alle andere, aan het stille strand. De kinderen vermaken zich met hun vrienden op het bewaakte gedeelte. De golfslag is normaal, groene vlag. Soms gebeurt het dat er in de golf van Biskaje een storm is geweest. Hierdoor is de golfslag aan de kust zo hoog dat zwemmen verboden is.
Een aantal jongens zijn aan het surfen. Een van hen is een ‘afroeuropiaan’. De rust, het weidse strand, de zon en een verkoelende westenwind maken het tot een paradijselijke plek. Deze rust wordt verstoord door een open auto met strandwachten die, op zijn weg naar ons toe, iedereen het water uit stuurt. Lui bekijken we de drukte die door de auto ontstaat. Op het moment dat ze vlak bij ons zijn wint onze nieuwsgierigheid het van de luiheid. We gaan bij de waterkant kijken waar deze opwinding over gaat.
Gehoorzaam komt iedereen het water uit. Ook de surfers op één na, een zwarte man. Iedereen staat met iedereen te speculeren wat er aan de hand is. Op het oog niets, dat zien we wel. Het strand waar we staan heeft een zandbank die haaks op het strand staat. Daardoor ontstaat er een schiereilandje van een meter of twintig lang.
De zwarte man peddelt langzaam langs de zandbank richting zee. Wat verderop, in de richting waar de auto vandaan is gekomen, beginnen mensen te roepen en te gillen, want daarvandaan komt de oorzaak van de opwinding onze richting op. Op een paar meter uit de kust, komt een haai van meer dan drie meter aan zwemmen. Zijn silhouet is heel goed te zien, door de zon die achter de golf schijnt waar hij in zwemt.Aan het zand gekluisterd, kijken we naar dit zéér indrukwekkende natuurwonder.
De gekleurde man reageert niet op het geroep vanaf het strand, kalm peddelend gaat hij verder. De haai komt bij de zandbank en slaat linksaf richting de zee, net als de surfer. Gillen of roepen heeft nu geen zin meer. De stilte op het strand is vreemd, alleen het geluid van de golven die over het zand raspten horen we. Op een paar meter naast hem, begint de haai de surfer langzaam in te halen. De gekleurde man kijkt naar links en ziet een haai, groter dan hijzelf, langzaam voorbij zwemmen. Zijn reactie is onmiddellijk en instinctief. Met een ruk draait hij zijn surfboard om en verbreekt daarna alle snelheidrecords op het water, richting het strand. De haai zwemt onverstoorbaar verder. Op het strand staat de man, te schudden van de adrenaline. Wat de oorzaak is wisten we niet zeker, we denken dat het komt omdat al het bloed uit zijn gezicht is verdwenen, maar hij is vrijwel wit. Sinds die tijd noemen wij hem, de witte zwarte man.
Later hoorden wij dat de haai zelfs de Nederlandse kranten heeft gehaald.