Kreeft en hoorapparaten

Wat voorafging

In april 2019 heb ik nieuwe hoorapparaten gekregen. Na het passen van verschillende maten oordopjes, het uiteinde dat in het oor gaat, is er een maat vastgesteld. Ze gaan wel moeilijk in en uit, maar ik denk dat het een kwestie van wennen is, tot ik om twee uur ‘s nachts, na een verjaardag, de hoorapparaten uitdoe en het dopje in mijn oor achterblijft. Met een pincet probeert Ellie, mijn vrouw, het uit mijn oor te halen; dit lukt niet. De volgende stap is de huisartsenpost bellen. Daar kunnen we terecht. De arts peutert het dopje eruit. Om vier uur liggen we in bed. Verder veroorzaken mijn hoorapparaten geen problemen, tot we in mei op vakantie naar Normandië gaan.

Zoals gewoonlijk in een huisje van Gite de France, (deze link stuurt u naar de site van Gite de France) worden we hartelijk welkom geheten en krijgen we iets te drinken aangeboden, waarna ze alle apparatuur en de werking ervan in de gite laten zien. Er staat een welkomstgeschenk op tafel, bestaande uit een fles cider, een pak koekjes uit Maison de Bisqui en een bloemetje. Het pak koekjes gaat naar de auto om onderweg op te eten. Tijdens een rondrit deelt Ellie gul een koekje uit. Een paar kilometer verder ziet ze langs de weg een bord met de tekst: “Maison de Bisqui en een pijl”.
“Zullen we daar gaan kijken?” vraagt de schat.

Het is een toeristische attractie van de ergste soort. Een onvoorstelbare berg producten als koek, zeep, jam en drank. Het stinkt er als een winkel in geurkaarsen en aanverwante troep. De prijzen, prijzen zichzelf wat ons betreft, uit de markt waardoor we niets kopen.

Op de terugweg naar ons huisje, gaan we eerst nog de vissershaven van Carteret bekijken. We kijken naar het lossen van een vissersboot, geladen met Saint Jack schelpen. Ellie wil graag een keer kreeft eten en hier hebben we een restaurant gevonden waar dat kan.

Onderweg naar huis raken de batterijen van mijn hoorapparaten leeg. Thuis haal ik ze uit mijn oren en een van de dopjes blijft in mijn oor hangen.

Ellie doet een desperate poging om hem met een pincet te verwijderen. Helaas geen succes. Omdat ik de Franse taal maar een beetje beheers, ga ik naar mijn buurman toe om te vragen of hij een dokter wil bellen die mij kan helpen. Dit heeft hij gedaan. We moeten er uiterlijk om kwart voor vijf zijn.
“Dat moeten we halen,” zegt Ellie.

Van onze buurman krijgen we een schetsje mee waarop de locatie van de dokterspost staat. We melden ons bij de receptie die aan het sluiten is. Als laatste patiënt word ik door de dokter geroepen.

Met een pincet probeert hij het dopje te verwijderen. Dit lukt niet. Hij probeert verschillende soorten gereedschap. Mijn oor begint meer en meer pijn te doen. Onder het peuteren mompelt hij een woord dat angstaanjagend veel op opereren lijkt. Hij vindt in een laatje nog een instrument. Ik zie dat het een pincet is met puntjes aan de binnenkant. Ik denk: daarmee gaat het lukken en inderdaad lukt het. Na tien minuten pijn lijden is hij eruit. We bespreken het formaat van het dopje. Hij laat het uiteinde van zijn eigen hoorapparaat zien en die is zeer klein. Op mijn vraag wat het kost maakt hij me heel duidelijk dat het gratis is. We lopen samen de gang op waar de receptie gesloten is. Hij geeft Ellie een hand en wenst ons een fijne vakantie.

In de gite heb ik de dopjes operatief, met een schaar, verkleint. Ze zijn niet meer losgegaan.

PS

Na de vakantie heeft mijn ‘oorboer’ kleinere gegeven.