Levens warmte

Tijdens het rijden naar de Ecrins, een natuurgebied in de Franse Alpen, gaat de airco van de auto stuk. Een mens kan niet leven zonder de warmte van de zon, alhoewel een temperatuur van 38 graden wel een beetje overdreven is.
“Laten we ergens een kopje koffie drinken,” stelt Ellie, mijn echtgenote, voor.
We rijden een aantal gelegenheden voorbij omdat ze geen sfeer hebben.
We komen in het gehucht Ailefroide terecht. Het bestaat uit een camping, een hotel, een paar winkels, waaronder een kleine supermarkt met een terras, waar je iets kan drinken en eten, zoals friet met een worstje. Omdat de sfeer hier wel goed is, gaan we op het terras zitten. In de winkel loopt een piepjong, meisje waarvan wij aannemen dat ze de bediening doet omdat ze een schortje voor heeft. Ze komt niet naar ons toe. Tijdens het wachten zie ik de eigenaar met een aantal dozen met fruit op een steekkar rijden. Op de stapel zit zijn dochter, een lopertje van anderhalf, te lachen en te kwekken naar pappa. De warmte tussen die twee straalt over het terras. Pappa heeft het écht druk en niet zoals veel mannen zéggen dat ze het druk hebben. Toch maakt hij tijd voor de kleine. Op dat moment besef ik weer eens, dat deze warmte voor een kind even belangrijk is als die van de zon.
Nu nog aan koffie zien te komen, denk ik. Tijdens het wachten zien we de, serveerster met een bestelling in haar handen, uit de winkel komen. In het midden van het terras stopt ze en gaat om zich heen staan kijken op zoek naar de besteller.
“Die is nieuw,” merkt Ellie op.
De mensen voor wie het bestemd is, roepen haar. Duidelijk verlegen met de situatie brengt ze het drinken weg. Hier heeft ze van geleerd, want bij de volgende bestelling kijkt ze eerst op het terras voor wie het is. Daarna brengt ze de bestelling zelfverzekerd weg. Die komt er wel denk ik, ze komt nog steeds niet naar ons toe.
“Zo werkt het dus niet,” merkt Ellie op.
Ze gaat de kleine supermarkt in en vraagt aan de vrouw achter de kassa hoe het dan wél werkt. Ze betaalt bij de kassa voor twee cappuccino, twee euro zestig en krijgt een bonnetje. Ze loopt weer naar buiten. De vrouw achter de kassa roept haar terug, ze vertelt dat Ellie de bon aan het meisje moet geven. Met veel gelach over het misverstand krijgen we toch onze koffie.

We kopen voor ons vertrek een paar lokale specialiteiten in de supermarkt. Mama zit achter de kassa, met de kleine in een stoeltje naast zich. Ze is bezig haar een potje fruit te voeren. Tussendoor is het kind ook een chocolade koekje aan het eten. Haar hele gezicht en handen zitten onder. We genieten van het tafereel en laten de moeder dat duidelijk merken. Bij het naar buiten gaan zie ik de keuken, waar opa in staat te werken achter een gloeiend fornuis. Het is niet groter dan drie vierkante meter. Hoe bedoel je te warm in de auto, denk ik.

We rijden verder tot we sneeuw zien liggen. Hierdoor beseffen we dat we behoorlijk hoog zitten. Uiteraard lopen we de, nogal onfris uitziende, plak sneeuw op. Het voelt daarentegen wel fris aan. We vervolgen onze route op weg naar twee gletsjers waar je naar toe kan lopen. Op een parkeerterrein, eindigt de doodlopende weg. We parkeren de auto, waarna we beginnen aan onze wandeling.

We gaan dezelfde weg terug omdat er geen andere is. Hongerig van de klim stoppen we bij het terras waar we koffie hebben gedronken, voor een eenvoudige maaltijd frieten met twee worstjes.