Kort verhaal Vliegende koeien deel 1
In 1977 zijn we met onze dochter van vijf en onze zoon van vier, op vakantie naar Zweden gegaan. We hebben een nachtboot met hut gereserveerd voor de overtocht van Kiel naar Göteborg. Alles, inclusief de kinderen, wordt in de kleine Honda Civic geperst. Na een rustige rit, bereiken we Kiel en gaan om acht uur aan boord. Tijdens een vorige vakantie naar Zweden zijn we met de boot, in een couchette met acht personen, van Amsterdam naar Göteborg gevaren en dat is een ramp, daarom hebben we nu een eigen hut met wc en douche.
Het is bedtijd voor de kinderen en we blijven in onze hut. Door de patrijspoort zien we in slow motion de kustlijn, dan weer dichtbij dan weer veraf, aan ons voorbijtrekken. De bootreis zelf blijkt al een kleine vakantie te zijn.
Na een mooie rit over rustige wegen, bereiken we onze camping in de buurt van de stad Hjo. Bij een meertje op de camping, waar de kinderen heerlijk kunnen spelen, ontmoetten we een ander Nederlands stel. Zij hebben ook een huisje gehuurd, waarvan de eigenaar een bootje tot hun beschikking heeft gesteld. De kinderen kunnen hier, met hun kroost, leuk mee spelen. Op een avond word ik uitgenodigd om op Baars te gaan vissen. Met de man en zijn oudste zoon ben ik mee gegaan. We vangen er een behoorlijk aantal die ze tot mijn verbazing meenemen. Bij navraag blijkt dat we die straks gaan opeten. Om een uur of negen gaan we terug naar de Zweedse booteigenaar. Daar smeult al een vuurtje in de buitenkachel. De kinderen spelen en zijn nog helemaal niet moe. De Zweedse huiseigenaar en zijn vrouw spreken prima Engels en we raken in een levendig gesprek gewikkeld. Even later eten we de, op de buitenkachel, geroosterde baarsfilet. Het smaakt heerlijk. Voor het eerst horen wij hoe men in zweden in de winter barbecuet. Warm aangekleed zitten ze dan rond een groot vuur in een buitenkachel. Daarnaast staat een barbecue waar ze vlees en vis op roosteren, die ze buiten opeten. De zelfgemaakte likeur die daarbij, in behoorlijke hoeveelheden, gedronken wordt zorgt voor de rest van de warmte. Deze zelfgemaakte drank wordt bij deze gelegenheid ook geschonken. De kinderen spelen in de tuin en bij het meer met de Zweedse en de andere Hollandse kinderen. Een beetje zweverig van de alcohol gaan we weer naar ons huisje. De kinderen genieten en zijn nog steeds niet moe houden ze vol. Om twaalf uur leggen ze in bed en om een minuut over twaalf slapen ze. Hun rode wangen zijn het enige spoor van het grote avontuur dat ze hebben beleefd.
Omdat ons eigen meer tot bijna in het midden zo ondiep is dat je er nog kan staan, gaan we af en toe zwemmen in het Vänern meer. Tijdens de rit daarnaartoe, nemen we steeds een andere route om ook wat van de omgeving te zien. Als liefhebber van macrofotografie stort ik mij op bloemen. De dia’s hiervan heb ik later weggegooid, maar dat terzijde.
Bij een huisje, midden in de natuur, staan mooie exemplaren langs de zandweg. We stoppen en ik maak hier foto’s van. Op dat moment komt er een oude vrouw naar mij toe lopen. Even denk ik dat ze boos is omdat ik pal naast haar privéterrein sta. De vriendelijkheid die ze uitstraalt zegt heel wat anders. Weglopen is iets wat wij niet doen, dus wacht ik rustig af wat de vrouw wil.
Ze probeert mij aan te spreken, maar ze spreekt geen woord Engels of Duits, dus we zijn op gebarentaal aangewezen. Ze troont mij mee naar de achterkant van hun huisje. Ze wijst op een bloembed, waar dezelfde bloemen staan in de kleur wit. Daar mag ik ook een foto van maken beduid ze mij. We moeten ook een glas limonade meedrinken, waar haar man net mee naar buiten komt. Mijn vrouw Ellie neemt het woordenboekje Nederland Zweeds, Zweeds Nederlands, mee om met elkaar te kunnen communiceren.
De kinderen rennen door de grote tuin en lopen aan de rand van de bosjes. De oude vrouw roept ze terug en zoekt in het boekje op waarom. Orms, lezen we in het Zweeds, slangen, in het Nederlands. Ze blijven na onze uitleg héél gehoorzaam bij de bosjes vandaan. We nemen na een tijdje afscheid met de belofte de volgende morgen op de koffie te komen. Dat doen we dus en er staat een gedekte tafel met drie soorten cake en minstens vijf soorten koek. Met handen, voeten en het woordenboekje praten en lachen we met elkaar. Na drie soorten cake en koek gegeten te hebben, zit ik helemaal vol. Op een bepaald moment worden we uitgenodigd om de volgende dag iets te gaan bezichtigen. Het eerste woord van wat we gaan bezichtigen is: vliegende, het tweede, koeien.
Vliegende koeien dus. Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan en we snappen hier niets van. Na een kwartier puzzelen op alternatieven in het boekje is er maar een mogelijkheid: vliegende koeien. De vrouw begin nu met gebaren uit te leggen wat ze bedoelt. Weer worden het vliegende koeien. We geven het op en ze maakt ons duidelijk dat we morgen wel zien wat het is. Nu begint ze de plaats uit te leggen op de kaart van Zweden. Ze wijst naar een nationaal park met de naam: Hökensås. Het wordt steeds duisterder; vliegende koeien in een nationaal park.