Kort verhaal Vliegende koeien deel 2
Om negen uur staan we bij het Zweedse paar voor de deur. Eerst drinken we nog een kopje koffie met de nodige koek en stappen dan in hun zeer oude Mercedes. Onze gastheer moet eerst tanken en op mijn aanbod te betalen voor de diesel, wordt zeer gedecideerd met nee gereageerd. De kinderen mogen een ijsje uitzoeken bij het tankstation en we gaan op pad. Via prachtige binnendoor weggetjes komen we bij een schitterend, wit, kasteel. We kijken gespannen uit naar tekenen van vliegende koeien, we zien niets. Onze gastheer legt uit dat dit niet onze bestemming is, maar een koninklijk kasteel dat hij ons wil laten zien. Ik maak een paar foto’s waarna, we weer verder rijden.
Na een, voor ons gevoel, lange reis, zien we een bord met de tekst: “Hökensås”.
We zijn in de streek van de vliegende koeien gekomen; de spanning stijgt. We rijden door en even later wijst onze gastvrouw naar de zijkant van de weg. Daar staat een bord met daarop een koe met vleugels geschilderd en de tekst: “Konstutställning”. We beginnen te lachen, want nu wordt het duidelijk. Om dit te vertalen is het woordenboek niet nodig. Het Zweedse stel lacht mee, omdat ze vermoeden wat we in eerste instantie denken. We draaien de weg af en rijden het bos in. Via een smal weggetje komen we bij een klein dorpje met de naam: Soldatorpet.
Deze naam staat op een bord, in de vorm van een boog, boven de weg, zoals je in westernfilms ziet. Ook dit bord is beschilderd met vliegende koeien. Het dorp bestaat uit vijf gebouwen, waaronder een boerenschuur. Twee mannen zijn bezig met een kettingzaag, brandhout te zagen. Ze stoppen en een van hen komt naar ons toe en stelt zich in het Engels voor. Hij is kunstschilder en eigenaar van het hele dorp. Hij begint in het Zweeds met het oude stel te praten, om uit te vinden wie wij zij en waarom we bij hem op bezoek komen, denken we.
Uit een van de huizen komt een hippieachtig geklede vrouw tevoorschijn. Ze wordt voorgesteld als zijn vrouw. In het Engels, waarbij synchroon voor onze begeleiders in het Zweeds wordt vertaald, vertelt de schilder, dat hij en zijn vrouw zomers hier wonen en in de winter in Stockholm, vanwege de onbereikbaarheid door de sneeuw. De kunstenaar gaat terug naar de man met de kettingzaag.
De vrouw geeft ons een excursie door het dorp en in het huis waar ze in wonen.
Overal zijn de vliegende koeien aanwezig. In de slaapkamer is het hele plafond hiermee beschilderd. De vrouw van de schilder spreekt een beetje spottend, maar met veel liefde over de alomtegenwoordige schilderdwang van haar man.
In zijn atelier staan een serie half afgemaakte schilderijen met uiteraard…. De schilderijen worden goed verkocht, want de schepper van de vliegende koeien is in Zweden behoorlijk beroemd, vertelt zijn vrouw. We drinken koffie, waarbij iedereen aanwezig is. De andere houthakker bleek de vader van de schildersvrouw te zijn en woont in een van de andere huizen. We nemen afscheid van de kunstenaar en zijn familie en we gaan nog even het natuurgebied in. Bij een waterval maken we een kleine wandeling en daarna rijden we naar huis. We bedanken het Zweedse stel hartelijk voor de geweldige en interessante dag. We stappen in onze auto en rijden naar de camping. De volgende morgen brengen we één van de twee flessen jenever, die we uit Nederland hebben meegenomen, naar onze Zweedse vrienden toe. Het is tegen hun principe om iets aan te nemen voor wat zij gedaan hebben, maar ze begrijpen en respecteren onze bedoelingen zo goed, dat ze het toch graag aannemen.
We maken geen afspraak meer met elkaar. Het is klaar en goed zo. Even snel en makkelijk als de oude mensen in ons leven kwamen, verdwijnen ze ook weer, maar niet zonder een onuitwisbare indruk achtergelaten te hebben.