Wijn uit de Madiran

In 1985 zijn we met de kinderen op vakantie in het zuidwesten van Frankrijk. We staan op een kleine en eenvoudige camping met onze caravan en de tenten van de kinderen. Op die camping komen we al een aantal jaren. Onze kinderen en wij hebben daar een groot aantal ‘vrienden’ van verschillende nationaliteiten. In de afgelopen jaren maakten we af en toe een ritje in de omgeving met de kinderen, maar die misten dan hun vrienden. Nu zijn ze oud genoeg om alleen te blijven op de camping, daarom kunnen we nu met zijn tweeën weg. Onze Franse buurman, clown en vriend, bijgenaamd:’de koning van Saint Giron Plage’ woont in Pau en kent de omgeving goed.

Hij heeft een mooie route voor ons uitgestippeld. Eén plek willen we als beginnend wijnliefhebbers beslist bezoeken, de wijnstreek en coöperatie van de Madiran. De eerste stop is het dorpje Linxe waar een mooi kerkje staat.

We rijden langs kleine dorpjes en grote zonnebloemvelden. Ons volgende doel is een hotel, waar je, volgens de buurman, in de schaduw een uitstekende cappuccino kan drinken. Hij heeft volkomen gelijk.

Na de koffie rijden we naar Morlanne om daar het kasteel te bezoeken.

Eindeloze wijngaarden links en rechts van de weg, afgewisseld door zonnebloemen, maken de rit een beetje saai tot we bij het plaatsje Madiran zelf zijn. We gaan op zoek naar de wijncoöperatie. We zien in het dorp een groot wit gebouw.
“Dat zal hem zijn,” merkt mijn echtgenote Ellie op.
Snel draai ik het terrein op waar op dat moment veel mensen over het terrein lopen, waaronder een man met een fiets. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het etenstijd is. De man met de fiets komt naar ons toe en vraagt: “Wat zoeken jullie?”
“De coöperatie.”
Hij kijkt mij niet begrijpend aan.
“Van de wijn uit de Madiran.”
“Aha, die is niet hier, maar in Crouseilles.”
“Dank u wel.”
Het gesprek is nog niet klaar, want hij blijft staan en zegt: “Hier vlakbij wonen Hollanders. Hij werkt bij de coöperatie en kan jullie daar wel heen brengen. Rij maar achter mij aan dan breng ik jullie daarnaartoe.”
Dit is niet de bedoeling, maar voor ik dat kon vertellen fietste hij al weg. Nu kan ik niets anders doen dan achter hem aanrijden. Hij stopt even verderop bij een klein wit huisje, waar een man en een vrouw aan een, gedekte, picknicktafel onder een enorme boom zitten. De man met de fiets praat even met ze en rijdt weer weg. We worden hartelijk welkom geheten. We verontschuldigden ons voor het onaangekondigde bezoek. Dat is helemaal geen probleem en of we iets mee willen eten. Dat willen we wel.

We raken in gesprek over hun bestaan in Frankrijk. Ze hebben hun huis in Nederland verkocht en zijn een, chinees, restaurant in Frankrijk begonnen. Na een half jaar ging dat op de ‘wijnfles’. Nu doet hij aan kunst schilderen en in het seizoen werkt hij bij de coöperatie. Ze stellen voor om Madiran te bekijken.

We wandelen naar het dorp, waar een kerk dominant aanwezig is. Ze laten ons de kerk zien waar het, zoals in alle kerken, heerlijk koel is. Er is een crypte aanwezig waar de huidige kerk op gebouwd is. Honderden jaren geleden werd hier de mis opgedragen vertelde onze gids.

Door een paar schietgaten komen er straaltjes zonlicht binnen. De muur waarop dit schijnt is groen gekleurd door de alg die erop groeit. Na een paar minuten begint de koelte, die op deze hete zomerdag heerlijk aanvoelt, een onaangenaam karakter te krijgen. Waarschijnlijk wordt dit veroorzaakt door de verhalen die onze gastheer vertelt over de strijd die hier zo hevig gestreden is, tussen de mensen van verschillende geloven.

We bestijgen de trap naar de kerk. In die kerk is een ruimte waar de schilderijen van onze gastheer te koop worden aangeboden. De prijzen zijn helaas véél te hoog voor ons. We wandelen weer terug naar hun huisje.

We vertellen waarvoor we naar de Madiran gekomen zijn. De vrouw moet iets anders doen en samen met de man gaan we op wijnjacht. We komen bij een kleine wijnboer die zijn wijnen ook zelf verkoopt. Na het proeven namen we een doos mee. De warmte is wel een probleem voor de wijn, maar wanneer je het kort na de aankoop drinkt, kan het wel. De volgende stop is de coöperatie. We parkeren de auto in de schaduw, want de hitte is inmiddels moordend. We gaan, via de winkel, naar binnen. Daar is het heerlijk koel.

Onze gastheer wordt hartelijk verwelkomt. Hij vertelt aan de man achter de balie, wat we komen doen. We mogen doorlopen de cave in. Enorme tanks herbergen, na de oogst, allerlei lekkers. We krijgen uitleg over hoe het proces verloopt en hoe alle machines werken. Als een spons nam ik alles genietend in me op

Met zes flessen wijn uit 1981, lopen we naar de auto. Uiteraard bied ik onze gastheer een paar flessen wijn aan die hij graag aanneemt. We rijden door verschillende wijnstreken weer terug naar de camping. De Madiran uit 1981 wordt door onze Franse vrienden de volgende, dag bij de gezamenlijke barbecue, érg gewaardeerd.

Uiteindelijk hebben twee flessen Nederland bereikt alwaar ze een kort leven beschoren zijn.