Boeken voor Berlijn

In 2005 ben ik freelance koerier. Mijn opdrachtgever heeft een goed betalende opdracht voor mij; zaterdag een ritje naar Berlijn. Vrijdagavond kan ik de boeken  op de Keizersgracht in Amsterdam ophalen. Hierdoor kan ik de volgende dag, samen met mijn vrouw, vroeg vertrekken.

Parkeren op een van de grachten in Amsterdam is een illusie. Zoals iedereen zet ik de auto, midden op straat, voor de deur van de uitgeverij. Onder het onnodige getoeter van een enkele ‘niet’ Amsterdammer laat ik, zo snel mogelijk, mijn boeken in. Voor ik naar huis ga tank ik de auto af, zodat hij rijklaar is voor de volgende dag.

Thuis bekijk ik de begeleidende papieren en zie dat het aflever adres van de boeken Rathausstrasse 5-13 op het Alexander Platz is. Hier wordt de Berliner Buchmesse gehouden zie ik. Omdat ik toen nog geen routeplanner heb, ben ik thuis mijn route zorgvuldig gaan plannen. Vanuit mijn, toenmalige, woonadres in Schagen is de beste route via Groningen. Alle afslagen schrijf ik met naam en nummer op.

Na een snelle douche en ontbijt rijden we om zes uur weg. De 725 kilometer lange rit is saai tot we bij Berlijn richting het centrum gaan. We gaan onder de Branderburger Tor, de Unter den Linden straat in.

We zien op een gebouw een bord waarop reclame wordt gemaakt voor de Buch Messe. Daar moeten we zijn. We parkeren de auto en ik bel het telefoonnummer dat ik heb gekregen om mij aan te melden. De boeken worden opgehaald door een medewerker van de uitgeverij. We overleggen wat we nu kunnen gaan doen. We besluiten een wandeling door het centrum van Berlijn te maken. Op de Unter der Linden staat een eenvoudig, houten tentje, dat curry braadworst en patat verkoopt. Hongerig bestellen we de plaatselijke lekkernij.

We vinden dat dit, met afstand, het lekkerste snackje is wat we ooit hebben gegeten. Dit is natuurlijk onzin, omdat de entourage waarin we het eten een belangrijke rol hierin speelt. De stad maakt indruk op ons door de manier waarop ze de gebouwen restaureren en de atmosfeer van rust die hij uitstraalt. We nemen ons voor om hier een weekend naar toe te gaan.

We beginnen aan de saaie terugreis. Bij een wegrestaurant hebben we iets, wat vaag op voedsel lijkt, naar binnen gewerkt. De tegenstelling tot de curryworst kan niet groter zijn vinden wij. We naderen Groningen, een gevoel van thuiskomen overvalt mij. Dit wordt veroorzaakt door de ritjes die ik, gemiddeld, drie keer per week van Amsterdam naar Groningen en vandaar naar huis maak. Op de ringweg staat een aanhangwagen met een lichtkrant erop, waarop staat dat de snelweg richting de afsluitdijk dicht is. Even ben ik lichtelijk in paniek. Mijn scherpe geest is door de lange reis iets minder scherp. Zo langzaam mogelijk rijd ik door en denk na over een alternatieve route. Er zijn er twee, via de Lelystad dijk of via Leeuwarden. Na een korte aarzeling besluit ik voor Leeuwarden te kiezen. Vloekend en zuchtend neem ik de randweg richting Leeuwarden. Om ongeveer elf uur zijn we thuis.