De kristalradio

De kristalradio

Mijn oudste broer kreeg, in 1963, voor zijn verjaardag een zelfbouw radiootje. Een Kristalontvanger, heette het onooglijke ding. Op deze radio kon je allerlei zenders ontvangen en er zat ook een microfoontje bij. Op een dag, zat hij zenders te zoeken en mocht ik meeluisteren. Wat we hoorden weet ik niet meer, maar het was erg spannend. Wie op het idee kwam weet ik ook niet meer, maar we besloten een grap met de familie uit te halen.

In zijn slaapkamer stond een hangkast. Ik kroop in de kast met het microfoontje en hij riep de familie bij elkaar om te vertellen dat hij noodsignalen van een schip opving. Met veel kabaal en haast kwamen ze allemaal van de trap op naar zijn kamertje. Ondertussen zei ik enkele onverstaanbare woorden in de microfoon. Iedereen brulde tegen iedereen dat hij stil moest zijn. Even later was het stil en ik begon, in het microfoontje, mijn noodsignalen te fluisteren: “SOS wij vergaan,” klonk het uit de radio.
Met rode hoofden en muisstil wachten ze op de berichten, vertelde mijn broer later.
“Hallo, hier de kustwacht van Holland, over,” zie ik met een zwaardere stem.
“We liggen op 30 mijl uit de kust met brand in de machinekamer, over.”
Ik maakte het gesprek met de kustwacht zo spannend mogelijk, na een kwartier kreeg ik het benauwd in de kast en zei door de microfoon: “Kustwacht, wilt u de familie xxxx die meeluistert in Alkmaar waarschuwen, over.”
Een verbaasd gemompel ging door de familie.
“Dat zijn wij. Hoe weten ze nu op dat schip dat wij naar ze luisteren.”
“Waarom moeten wij dat doen, over,” vroeg de stem van de kustwacht.
“Omdat ze in de kast moeten kijken, over,” antwoorde het schip.
Een van de familieleden deed de kast open en zag mij met de microfoon zitten. We hebben er vreselijk om gelachen.

Wil je de eerste van je vrienden zijn die dit deelt?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *