De openhartoperatie

Op 9 april 2018 heb ik een openhartoperatie ondergaan. Van deze gebeurtenissen heb ik een ruwe schets gemaakt.

Deel 1 het voorspel.

De precieze datum weet ik niet. Het moet tussen de zeven tot vijftien jaar geleden zijn gebeurd. In die periode heb ik de ziekte van Lyme opgelopen zonder dit te merken. Het eerste duidelijke gevolg is een bult onder mijn voet, waardoor ik problemen krijg met lopen. De huisarts laat een röntgenfoto van mijn voet maken. Hierop is niets te zien. Mijn voet wordt later blauw. Hierop word ik door de huisarts naar het ziekenhuis gestuurd voor het maken van een echo. Hierop is niets te zien. Op mijn vraag aan de radioloog waarom mijn voet blauw wordt kreeg ik als antwoordt een onverschillig schouderophalen. De huisarts weet het ook niet. Ik strompel verder. In de jaren daarop krijg ik de volgende, belangrijkste, problemen waarmee ik naar de huisarts ga, een algehele vermoeidheid, hooikoorts en voedselallergie. Van deze klachten is bij onderzoek van mijn bloed, niets te vinden. Ze verdwijnen ook weer spontaan, wat blijft is een altijd aanwezige verkoudheid, die af en toe milder, is en de vermoeidheid.
Mijn gezondheid verslechtert steeds meer. In november 2013 zijn we verhuisd van Schagen naar Breezand. We zijn vanwege mijn gezondheidsproblemen bij onze huisarts in Schagen gebleven. In 2014 krijg ik rode kringen op hetzelfde been waar de bult onder mijn voet zat.

Deze kringen ‘liepen’ over mijn been. De huisarts bekijkt de plekken en heeft geen idee wat het is. Hij stuurt mij naar een dermatoloog in het Ziekenhuis van Den Helder. Deze kijkt enkele seconden naar mijn been en zegt: “Dat is een ‘oude’ ziekte van Lyme. Ik geef je een recept voor een antibioticakuur.”
Thuis zoek ik op Internet, informatie hierover. Er zijn 42 ziekteverschijnselen waaronder hooikoorts, vermoeidheid, blauwe voet, rode vlekken, voedselallergie.
Ik begin te kijken welke ik heb. Bij 22 ben ik gestopt te tellen. Zo snel mogelijk maak ik een afspraak met de huisarts en vertel hem wat er aan de hand is. De lijst met verschijnselen neem ik mee. Na een korte discussie merkt hij op: ”Ik heb wel aan Lyme gedacht”, maar ik wist niet of je gestoken was.”
“De helft van de Lymepatiënten weet niet dat ze gestoken zijn,” vertel ik hem, waarop ik snel het pand verlaat omdat al die jaren onnodig lijden mij te veel wordt en ik niet meer voor mijzelf kon instaan.
Snel knap ik op, de vermoeidheid en de verkoudheid verdwijnen helaas niet helemaal.
We zijn naar een huisarts in Breezand overgestapt. Bij mijn eerste bezoek aan deze huisarts in verband met maagklachten, kreeg ik te horen dat zij een aantal onderzoeken wil doen omdat ik boven de zestig ben. Op mijn vraag waarom, krijg ik als antwoord: “Dat doen we bij iedere patiënt boven de zestig die zich aanmeldt in onze praktijk.”
Mijn longcapaciteit wordt getest, een hartfilmpje gemaakt, bloed afgenomen en de gevolgen van de ziekte van Lyme worden besproken.
De arts laat doorschemeren dat de vermoeidheid niet door de ziekte van Lyme, maar door de conditie van mijn hart kan komen.
Om de conditie van mijn hart te testen loop ik twee keer achter elkaar de 52 trappen op van het appartementencomplex waar wij wonen. Dit gaat moeiteloos, waardoor ik denk dat mijn vermoeidheid door de ziekte van Lyme wordt veroorzaakt.
In 2016 verhuizen we van de kleine flat waar we tijdelijk wonen, naar een, nieuwbouw, seniorenappartement.
De vermoeidheid wordt steeds erger. Nu begin ik te twijfelen of het toch niet mijn hart is. De traptest kan ik nog steeds. Wandelen wordt steeds moeizamer. Na honderd meter moet ik vaak stoppen, waarop ik een aantal boeren moet laten en dan weer verder kan lopen. Zo kan het niet langer bedenk ik. Alle onderzoeken naar de conditie van mijn hart zijn ingrijpend, zoals een inspanningstest. Stel dat het toch komt door de ziekte van Lyme is dat voor niets. Tijdens het lopen denk ik aan, mijn lang gelden overleden, opa. Wanneer hij ergens naar toe liep en niet verder kon, nam hij een pilletje voor onder zijn tong. Op die manier kan ik het simpel testen, dacht ik.
Ik maak een afspraak met de huisarts om dit te bespreken. Zij vindt het een goed idee. Het pilletje is nu een spray voor onder je tong. Mijn vrouw Ellie en ik maken een wandeling waarbij ik weer moet stoppen met lopen. Ik gebruikt de spray en loop een kwartier lang als een jonge god. Nu weet ik het zeker, mijn hart is niet oké.
De huisarts maakt, in augustus 2017, een afspraak met de cardioloog in het ziekenhuis van Den Helder. Hij schrijft mij medicijnen voor en ik moet na drie maanden terugkomen om te bespreken of het beter gaat met mij; dat gaat het helaas niet. Zijn volgende stap is katheterisatie in het ziekenhuis van Alkmaar. Op 6 december 2017 lig ik op een onderzoekstafel in het ziekenhuis.

“U voelt een prik en u kunt een vreemd gevoel krijgen in uw lichaam.”
Gelaten wacht ik af tot het gaat beginnen. Boven mijn lichaam beweegt een enorm apparaat. Nadat dit stopt vraag ik: “Wanneer gaan jullie beginnen?”
“We zijn al klaar en je bent aan de beurt. Er zijn vier aderen om je hart, drie zitten vrijwel dicht en een helemaal. Dat wordt opereren en je krijgt vier omlopen.”
Ik krijg een band waarop een plastic plaatje zit om mijn pols gebonden. “Dit moet er een uur op blijven zitten om te voorkomen dat je een bloeding krijgt,” zegt de verpleegkundige. Dit doet wel pijn. Stapsgewijs wordt de druk op de wond vermindert tot ik met een pleister erop naar huis mag met de volgende instructie.
“Als het gaat bloeden dichtdrukken en 112 bellen en zeggen dat het een slagaderlijke bloeding is.”