De Televizier bekeuring
Voor een bedrijf in Amsterdam doe ik, als freelancer, koeriersdiensten.
Op 20 oktober 2006 heeft hij mij gevraagd om een belangrijke opdracht uit te voeren namelijk, vanaf het Mediapark in Hilversum televisieopnamen die nodig zijn bij de uitreiking van de Televizier-ring naar het Muziekgebouw aan ’t IJ te brengen. Dit moet met grote spoed gebeuren. Onderweg word ik meerdere keren opgebeld om te vragen hoe ver ik ben. De laatste keer sta ik voor de Piet Heintunnel. Op de Piet Heinkade word ik al opgewacht door medewerkers van de organisatie. Deze dirigeert mij naar een plek waar ik moet parkeren. Bijna letterlijk word ik uit mijn auto gescheurd. Met een gewoontegebaar plaats ik mijn papier waarop met heel grote letters staat: “Koerier, sorry zo terug,” op mijn dashboard.
“Op deze plek sta je niemand in de weg,” zegt de medewerker en wijst naar de overal geparkeerde auto’s van de techniek, geluid en licht. Tussen dranghekken is al een rode loper voor de gasten uitgelegd, zie ik. Verder is het terrein een bouwplaats waar nog delen van bestraat moeten worden. We lopen overal tussendoor naar het gebouw om de opnamen naar binnen te brengen. Vervolgens moet ik met hem meelopen naar een andere locatie vanwaar ik iets mee terug moet nemen. Dit moet met spoed naar het Mediapark in Hilversum gebracht worden. Dit alles heeft maximaal vijf minuten geduurd. Ik neem afscheid van de medewerker en loop naar buiten. Op dat moment komt er een auto van parkeerbeheer aanrijden die achter mijn auto stopt. Ik loop naar die auto toe en vraag wat er aan de hand is. Hij draait zijn raam open en zegt: ”Ik heb u een bekeuring gegeven.”
“Dit is eigen terrein van het muziekcentrum, ik parkeer hier niet, ik moet iets afleveren ik sta hier hooguit vijf minuten. De organisatie heeft mij hier neergezet.”
“Nee hoor, dit hoort bij de openbare weg.”
Verbaasd kijk ik om me heen naar de bouwplek waar ik sta. Er ontstaat een discussie waarin ik uitleg wat ik aan het doen ben en waarom. Op een, ik laat me hierover zéér voorzichtig uit, onbeleefde toon zegt hij: “De bekeuring is door, daar is niets meer aan te doen. Ik kan niet zien dat u een koerier bent.”
Ik laat hem het papier zien met de tekst: ‘Koerier, sorry zo terug.’
“Als u de moeite had genomen om uit uw auto te stappen, voor u een bekeuring uitschrijft, had u het papier op mijn dashboard kunnen zien.”
Dit interesseerde hem totaal niet. De discussie heb ik vanwege de haast en de onbeschofte onverschilligheid van de man afgekapt. Ik begin in mijn auto te stappen en hij zegt grijnzend: ”Zo, nu ga ik de anderen ook een bekeuring geven.”
”Die mensen proberen, net als ik, de uitzending van de Televizierring mogelijk te maken. En als dank daarvoor krijgen we een bekeuring.”
Hij lacht om mijn opmerking en rijd in zijn auto naar de mensen van de techniek. Buitengewoon teleurgesteld ben ik weggereden en denk aan de woorden van een vriend: “Trek ze een uniform aan ze worden beesten.”