Grease voor je verjaardag

In januari 1978 wordt onze dochter Manon zes jaar oud. Haar feestje is de middagvoorstelling van, als ik het mij goed herinner, Merlijn de tovenaar. In die bioscoop is tegelijkertijd de voorverkoop voor de film Grease aan de gang. Om de bioscoop binnen te komen, moeten we langs de voorverkoop rij van Grease lopen.

“Hallo schatjes, we gaan hand in hand lopen anders raken we elkaar kwijt in die puinhoop,” zeg ik, een beetje streng.
Zo beginnen we aan onze helse tocht, langs de wachtrij, naar de foyer.
“Achter aansluiten,” klinkt het agressief.

Die agressie is van mannen die uren in de kou moeten staan voor een kaartje, want het is een vrouwenfilm en veel mannen moeten niet alleen naar die film kijken, ze moeten óók nog de kaartjes kopen. Enig begrip voor hun agressie kan ik wel opbrengen. Wij bereiken uiteindelijk de foyer aan de verkeerde kant van de rij. Ik vraag de zes engeltjes of ze naar de wc moeten. Nee, werd er zeer stellig geantwoord. Ik heb mijn twijfels, maar ze houden vol dat ze niet moeten. Nu nog door de rij breken om bij ónze kaartverkoop te komen. Dit lukt niet zonder de hulp van een suppoost. Dit zijn momenten van schaamte voor de mensheid.

We zijn nog op tijd om een deel van het voorprogramma te zien. Daarna volgt er een korte pauze voor de hoofdfilm begint.
“Ik moet plassen.”
“Ik ook.”
“Wie moeten er nog meer plassen?” vraag ik voor de zekerheid.
Ze moeten allemaal plassen. Met veel strijd bereiken we weer de andere kant van de gefrustreerde mensheid. De terugreis is makkelijker, er zijn mensen die ons inmiddels kennen en die maken ruimte voor ons. Vlak voor het begin van de film zitten we allemaal weer.

PS

De film Grease is mij blijven achtervolgen zoals u in de verhalen: De verschrikkingen in Heist deel 1,2 en 3, op deze site kunt lezen.