Het Pietje van opa
In 1957 kreeg mijn opa, van moeders kant, een ongeluk. Het verhaal gaat dat hij de aanhanger van een vrachtauto niet had gezien. Op dat moment was hij alleenstaand en door het ongeluk niet meer in staat zelfstandig te wonen. Ondanks de drukke melkwinkel, ventwijk en zeven kinderen, namen ze opa in huis. De drie slaapkamers waren verdeeld over mijn oudste zuster, ouders en opa. Wij sliepen op zolder. In 1960 verkocht mijn vader de melkzaak en we verhuisden naar een nieuwbouw flat met meer slaapkamers, opa verhuisde mee.
Mijn moeder laveerde knap tussen de stilte wens van opa en het normaal willen leven van de kinderen. Voor een gezin met zeven kinderen en vriendjes die op bezoek kwamen, was dat niet altijd even makkelijk.
Hoewel de belasting op het gezin groot was had het ook zijn positieve kanten. Zo mocht ik, wanneer ik bij opa op zijn kamertje was, een sjekkie voor hem en mijzelf draaien. Voor dit doel had hij een verzilvert apparaatje waar, door slijtage, het koper hier en daar tevoorschijn kwam. Het was een doosje met aan de binnenkant een doekje waarin de tabak werd gedaan. Dit moest heel zorgvuldig gebeuren want wanneer het te vast gedrukt werd verstopte de sigaret en te los brandde hij zo weg. Na het vullen met tabak werd een vloeitje bevochtigd en tegen het doek aan gedaan. Het doosje werd dicht geklapt en op het deksel rolde er een shagje uit. Ik kreeg dan een compliment over hoe goed het rookte. 53 jaar later wordt hier heel anders over gedacht.
Opa was verder erg op zichzelf om het gezinsleven niet te veel te verstoren en ik denk ook omdat het hem te druk was. Ook zijn, zoutarme, eten at hij in zijn kamertje. Om toch wat omhanden te hebben had hij voor zijn verjaardag een kanarie van ons gekregen. Hele gesprekken voerde hij met het dier. Af en toe riep hij ons om te laten zien wat Pietje nu weer kon. Hij zat op zijn hoofd en tijdens het eten zat hij op de rand van het bord een korreltje mee te pikken. Hij vroeg ons af en toe om wat muring te plukken, daar was het vogeltje gek op. Opa ging regelmatig naar de soos in het bejaardentehuis vlak bij ons, om te kaarten. Tijdens die bezoeken deed mijn moeder altijd het raam open om het kamertje te luchten. Jawel hoor, op een van die keren had ze niet gezien dat Piet uit de kooi was. Hij vloog naar buiten. Grote paniek. De hele buurt was, vergeefs, Pietje aan het zoeken. Razendsnel wisten we een andere kanarie te vinden. Volgens mij zag opa het direct. Hij heeft er nooit iets van gezegd. Het heeft maanden van training geduurd, voor het nieuwe Pietje alle trucjes beheerste die de vorige ook kon.