Mijn onweer deel 1
Onweer. Deze statische elektriciteitsbron loopt als een lichtgevend beekje door mijn herinneringen. De vroegste is uit 1951, op het moment dat ik ongeveer vier jaar oud was. Op een zomeravond kon ik niet slapen. Mijn moeder kwam naar me toe, omdat ik waarschijnlijk huilde van angst. Ze tilde mij op en zette mij op de vensterbank van de slaapkamer. Samen keken we naar de wolken, waarachter de bliksem over en weer sprong van wolk naar wolk, waardoor de randen van de wolken een aureool kregen. Een dof gerommel, dat olifanten laten horen als ze niet blij zijn, klinkt heel ver weg in mijn, op dat moment niet meer, bange oren. Na het onweer ben ik gaan slapen, denk ik. Dit is het voorzichtige begin van een reeks, waar in 2017 een einde kwam.
De volgende herinnering is vreemd en vaag, hoewel sommige details in mijn geheugen haarscherp zijn. Om ons uit de weg te hebben werden we naar opoe, de moeder van mijn vader, gestuurd. De reden waarom weet ik niet. Mijn beste gok is dat mijn moeder moest bevallen.
Opoe woonde een paar straten bij ons vandaan. In de verte lag een onweersbui klaar om toe te slaan. Doodsbang was ik. Mijn broer en zuster namen mij tussen zich in en we liepen zo snel mogelijk naar opoe toe. In onze straat waren een paar grasveldjes met groene, stalen, hekjes erom heen van ongeveer 30 centimeter hoog. We liepen tussen twee grasvelden door. Halverwege zagen we licht boven de hekjes dansen. In mijn gedachten is dit het helderste beeld. We renden zo snel mogelijk naar opoe toe. Daar stopt mijn herinnering. Wat het licht is geweest weet ik nu nog niet. De enige verklaring die ik kan bedenken is dat het een ‘zoekbliksem’ is geweest.
