Opa verzorgen

Tijdens de Tour de France kijken we s ’avonds naar het televisieprogramma: “De avondetappe”. Hierna schakelt mijn vrouw Ellie over naar een programma, wat zich afspeelt op de spoedeisende hulp in een Engels ziekenhuis. Dit kijken we vaker en is soms hilarisch vanwege de volkomen dronken mensen die gewond raken door hun idiote gedrag. In deze aflevering zijn het vooral bejaarde mensen met problemen. Een beetje saai, tot er een heel oude man in beeld verschijnt. Hij is alleen en een beetje in de war.

Hij zit op een stoel in de wachtkamer om zich heen te kijken. Na een tijdje gaat hij op een van de behandel bedden zitten zonder dat iemand hem dat vraagt. Twee meisjes van ongeveer achttien jaar zien het gebeuren en vinden het in eerste instantie wel amusant. De man zit ook hier verloren om zich heen te kijken. De meisjes kijken naar hem en bespreken de situatie.
“Hij doet me aan mijn opa denken,” zegt de ene.
Langzaam zie je de emotie van de meisjes veranderen van geamuseerd naar medelijden. Ze fluisteren af en toe wat tegen elkaar en bij een van de meisjes beginnen, heel traag, tranen over haar wangen te lopen.
“Wat zou ik graag voor hem willen zorgen,” zegt het meisje met de tranen.
“Net als ik bij mijn opa,” reageert het andere meisje.

De patiënten die in de uitzending behandeld zijn worden later geïnterviewd. Het meisje dat haar opa heeft verzorgd ook. Tussen de opnames die in het ziekenhuis worden gemaakt, wordt dit gesprek in delen uitgezonden. Met een brede glimlach vertelt ze dat zij haar opa, waar ze heel veel van houdt, tot zijn dood heeft verzorgd. Ze vertelt in het interview: “Het is misschien wel een beetje gek, een tiener die haar opa verzorgt, maar hij was heel goed voor mij en heeft mij veel geleerd, dus vond ik het mijn plicht om hem te verzorgen.”
“Moest je niet naar school dan?” vraagt de interviewer.
“Eigenlijk wel, maar dit is veel belangrijker, net als mijn danshobby.”

Ze heeft dus niet alleen haar tienerzijn, maar ook haar school en het dansen waar ze gek op is, voor haar opa opgeofferd hoor ik.
De kracht, haar positieve houding en het vanzelfsprekend vinden van wat ze heeft gedaan, stralen van haar gezicht tijdens het interview. Het kippenvel dat ik tijdens de uitzending krijg, is steeds heviger.
“Nu is hij dood en kan ik mijn eigen gang weer gaan. Ik denk dat ik weer naar school ga.”
Met deze woorden eindigt het interview.
In bed fantaseer ik hoe de wereld eruit zou zien, als deze meiden hem zouden regeren. Met de gedachte dat niet alles verloren is, val ik in slaap.